Szczepienia Gdynia

Krztusiec

Krztusiec jest ostrą, zakaźną chorobą dróg oddechowych, powodującą nawracające napady uporczywego kaszlu.

W pierwszych tygodniach choroby objawy krztuśca są podobne do przeziębienia, tj. suchy kaszel, katar, stany podgorączkowe, zapalenie gardła. Następnie pojawiają się typowe i przedłużające się napady uciążliwego długotrwałego kaszlu, który często kończy się głośnym wdechem (zwanym pianiem), wymiotami lub bezdechem. Sam kaszel o różnym nasileniu może utrzymywać się wiele tygodni.

• Krztusiec jest najbardziej niebezpieczny dla niemowląt i małych dzieci, ale też i dla dorosłych, szczególnie dla kobiet w ciąży oraz seniorów.

• Odporność poszczepienna zmniejsza się z upływem czasu, dlatego konieczne są dawki przypominające szczepionki,

• Szczepienia kobiet w ciąży, osób z ich otoczenia oraz pracowników oddziałów pediatrycznych zmniejszają ryzyko zachorowania niemowląt.

Chociaż krztusiec kojarzony jest z chorobą wieku dziecięcego, to chorują na tę chorobę również osoby dorosłe. Nieleczony krztusiec prowadzi do szeregu powikłań, w tym zapalenia płuc, zatok, ucha czy odmy płucnej. Towarzyszący mu napadowy kaszel może wywołać nietrzymanie moczu, przepuklinę lub spowodować złamanie żeber – powikłania, których doświadcza nawet 40% chorych po 60. roku życia. Co ważne jeśli krztuścem zarazi się kobieta w ciąży, choroba może wpłynąć negatywnie na rozwój dziecka.

Krztusiec: szczepienia dla dorosłych – dla kogo?

Szczepienie przeciwko krztuścowi powinniśmy powtórzyć kilkakrotnie w dorosłym życiu, bo wraz z wiekiem odporność naszego organizmu słabnie.

Program Szczepień Ochronnych zaleca przyjmowanie dawki przypominającej co 10 lat:

• każdemu pacjentowi dorosłemu – zalecenie raz na 10 lat dla wzmocnienia odporności,

• kobietom w ciąży, pomiędzy 27 a 36 tygodniem,

• osobom powyżej 60 roku życia, u których ze względu na wiek występuje zwiększone ryzyko ciężkiego przebiegu choroby,

• osobom pracującym z dziećmi i niemowlętami,

• personelowi medycznemu,

• kobietom planującym ciążę

• osobom cierpiącym na astmę lub POCHP (przewlekłą obturacyjną chorobę płuc), choroby serca, nerek, cukrzycę, otyłość;

• nałogowym palaczom.

Szczepionka przeciw HPV stosowana jest w zapobieganiu:

• wystąpienia dysplazji szyjki macicy

• rakowi szyjki macicy

• zmian dysplastycznych brodawek zewnętrznych narządów płciowych (kłykcin kończystych)

Zaleca się rutynowe podawanie szczepionki przeciw HPV dziewczętom w wieku 11-12 lat. Szczepienia mogą być wykonywane także u młodszych dziewcząt począwszy od ukończenia przez nie 9 roku życia. Zalecane jest szczepienie dziewcząt i kobiet w wieku 13-26 lat, które nie zostały poddane szczepieniom przeciw HPV uprzednio oraz tych, które nie zakończyły pełnego cyklu szczepień. Najkorzystniejsze jest szczepienie kobiet przed inicjacją seksualną. Zaszczepić się mogą również kobiety powyżej 26 roku życia oraz chłopcy, mężczyźni. Decyzja o podaniu szczepionki pozostaje w gestii lekarza prowadzącego. Pełny cykl szczepień obejmuje podanie trzech dawek szczepionki.
Szczepionka przeciw HPV może być podawana w czasie tej samej wizyty, podczas której podawane są inne szczepionki zgodne z kalendarzem szczepień.

Badania poprzedzające szczepienie:

• na szczepienie należy się zgłosić wraz z zaświadczeniem od lekarza (ginekologa, internisty, pediatry) o braku przeciwwskazań.

• wskazane jest, by wizyta związana z podaniem szczepionki, w przypadku kobiety aktywnej seksualnie, była powiązana z oceną stanu ginekologicznego, zwłaszcza z ustaleniem czy wykonuje ona regularnie badania cytologiczne.

• przed szczepieniem warto jest wykonać test na obecność wirusa HPV.

Testy na wykrywanie obecności wirusów HPV (ilościowa ocena obecności genotypów wirusa HPV, należących do najbardziej onkogennych). Onkogenne typy wirusa HPV są w większości przypadków odpowiedzialne za raka szyjki macicy. Wczesna identyfikacja wirusa HPV umożliwia prawidłowe leczenie i profilaktykę tej choroby.

Testy na wykrywanie obecności wirusów HPV są szczególnie zalecane:

• kobietom, które rozpoczęły życie płciowe, niezależnie od liczby partnerów

• mężczyznom, mającym w życiu więcej niż jedną partnerkę

Najwłaściwsze jest wykonywanie tego badania corocznie u wszystkich kobiet po 30r.ż. (podobnie jak badań cytologicznych).

Szczególne wskazania do wykonania tego testu:

• przed szczepieniem przeciw wirusowi HPV

• w profilaktyce raka szyjki macicy

• gdy jest nieprawidłowy wynik badania cytologicznego – podejrzenie infekcji wirusowej, stan zapalny

• wykonanie badania HPV jest doskonałym uzupełnieniem badania cytologicznego

• w przypadku nawracających stanów zapalnych dróg rodnych

• planowanej ciąży (wirus HPV jest stwierdzany w ok. 20% tkanek po poronieniach)

• ciąży (zakażenie dróg rodnych wirusem HPV może zostać przeniesione na dziecko)

• kontroli leczenia „nadżerek” lub brodawek

• kilkuletniego stosowania antykoncepcji hormonalnej

• stosowania wkładki domacicznej (z towarzyszącymi temu stanami zapalnymi)

• nawracających i przewlekłych zapaleń cewki moczowej

• nawracających zapaleń żołędzia i napletka u mężczyzn i inne

Wirusowe zapalenie wątroby typu A – tzw. „żółtaczka pokarmowa”. Zakażenie następuje poprzez spożycie zanieczyszczonej wirusami wody pitnej, oraz surowych pokarmów w niej mytych. Może być poważną chorobą – zwłaszcza u dorosłych. Ponad 40% pacjentów w wieku powyżej 40 roku życia wymaga hospitalizacji. Osoby z ostrym wirusowym zapaleniem wątroby typu A i współistniejącym przewlekłym schorzeniem wątroby mają większe ryzyko wystąpienia ciężkiego, zagrażającego życiu uszkodzenia wątroby.

Szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A są szczególnie zalecane:

• osobom z przewlekłymi chorobami wątroby

• dzieciom i młodzieży w wieku szkoły podstawowej

• osobom wyjeżdżającym do krajów o wysokim ryzyku zachorowania na żółtaczkę typu „A”

• pracownikom służby zdrowia

• pracownikom służb miejskich

• pracującym przy dystrybucji żywności i przygotowującym posiłki mieszkańcom terenów przed spodziewanym wybuchem epidemii żółtaczki oraz terenów gdzie epidemia znajduje się w początkowej fazie rozwoju

Wirusowe zapalenie wątroby typu B – tzw. „żółtaczka wszczepienna” Jest to jedna z najpoważniejszych chorób zakaźnych. Wirusy wnikają do organizmu człowieka wraz z zakażoną krwią lub innymi płynami ustrojowymi. Do zakażenia może dochodzić podczas zabiegów medycznych i nie medycznych w salonie kosmetycznym lub fryzjerskim. Do zakażenia może dojść również podczas stosunków płciowych.

Szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest szczególnie zalecane:

• dzieciom i młodzieży nie podlegającym szczepieniom obowiązkowym

• osobom w wieku 20 – 40 lat, zwłaszcza kobietom, które ze względu na tryb życia lub wykonywane zajęcia są narażone na zakażenia związane z uszkodzeniem ciągłości tkanek lub poprzez kontakt seksualny

• chorym przygotowywanym do zabiegów operacyjnych

• przewlekle chorym o wysokim ryzyku zakażenia

Powikłania:

• marskość wątroby z jej groźnymi powikłaniami (np.: wodobrzusze, często śmiertelne krwotoki z żylaków przełyku i inne)

• rak wątroby